میم مثل مادر یه مادری که وسعتش یه آسمونه

میم مثه مادر
یه مادری که وسعتش یه آسمونه

یه مادری که رحمتش تا بیکرونه
یه مادری که مادر فصل خزونه

میم مثه مادر
یه مادری که غربتش غم زمونه

یه مادری که آه سردش نیمه جونه
یه مادری که قامتش خیلی کمونه

میم مثه مادر 
یه مادری که سایه‌ی لطفش رو سر ابراست
یه مادری که ساحل قلبش پشت و پناه خروش دریاست

میم مثه مادر 
یه مادری که مادر کل غمای دنیاست
یه مادری که قدش کمونه ولی ستون عرش معلاست

(میم مثه مادر ، مادر مهتاب
مادر زینب ، مادر ارباب) ۲

(آه و واویلا ، آه و واویلا )۴

میم مثه مردم
یه مردمی که خیلی بی حیا و پستن

یه مردمی که ریشه‌ی عدلو گسستن
یه مردمی که دستای یه امیرو بستن

میم مثه مردم
مردمی که فقط تو کینه‌ها یه دستن

دیدن چی شد ولی سر جاشون نشستن
اونایی که حُرمت حیدرو شکستن

میم مثه مردم  
مردمی شهری که حُرمت یاسو دریدن

میون کوچه با دست بسته 
نور چشاشو هی می‌کِشیدن

(میم مثه میخ و میم مثه مرگِ 
یه مادر و یه بچشو دیدن

میم مثه مردی که پیش چشماش 
خونشو به آتیش کشیدن) ۲

میم مثه ماه کبود حیدر۲
عروجِ بود و نبود حیدر

میم مثه مادر مادر مهتاب
مادر زینب مادر ارباب

(آه و واویلا ، آه و واویلا )۴

میم مثه مرهم
مرهم زخم سینه‌ای که خون می‌باره

زخمی که جز تحملش نداره چاره
زخمی که مرهمی به روش اثر نداره

میم مثه مَحرَم
مَحرَم راز سینه‌ای که بی پناهه

مَحرَم اون که مَحرَمش فقط یه چاهه
اون که به غربتش در و کوچه گواهه

میم مثه مردی که تو مدینه 
میدن نشونش هِی با اشاره

حتی برای جواب سلامش 
مردم میگیرن هِی استخاره

میم مثه مردی که داغ یارش 
کرده چشاشو پُر از ستاره

کسی نمونده نَه اینکه مرهم 
اینکه رو زخماش نمک نذاره

میم مثه مُشکِ چشای مادر
میم مثه مِسمار کابوس حیدر

(میم مثه مادر مادر مهتاب
مادر زینب مادر ارباب) ۲

(آه و واویلا ، آه و واویلا... )