منّت خدای را عزّوجل

منّت خدای را عزّوجل
که علی خیرالعمل؛ که علی دست اجل
که حسن شیر جمل
که پس از قاسم او، ماه محرّم بشود ماه عسل

هر نفسی که فرو می‌رود به عشق حسین، ممدّ حیات است
و چون می‌آید، نذر غم عمّه‌ی سادات است

مضطربم هر روز؛ پر از غمم هر شب
نفسم حسین؛ بازدمم زینب

این کشته‌ی فتاده به هامون، حسین توست
این صید دست‌وپا زده در خون، حسین توست

منَت حسین را صلّ‌الله
که توسّل بکنم به علمدارش ماه
رجز او اکبر
اشهد أنّ علیّاً ولی‌الله شده بین سپاه

شب جهان که بدون رخ اباالفضلش، سحر نمی‌گردد
هرکه به جنگ علی‌اکبرش رود، با سر برنمی‌گردد

یه‌سمت ابوفاضل؛ یه‌سمت علی‌اکبر
یکی پیغمبر؛ یکی خود حیدر

هرکس که با تو بوده اگر با تو هست، ماند امیر لشکر
دنیا تو را نداشت که این‌گونه پست ماند علی‌اکبر

منّت رقیّه را بنت‌الحسین
که برای اصغر، شده او نور دو عین
که هزاران ساله
بین گهواره و گوشواره، پریشان شده بین‌الحرمین

از نخ معجر رقیّه، رو‌به‌راه کردم همیشه حالم را
از پر قنداقه‌ی شش‌ماهه گرفتم من روزی سالم را

یکی توو گهواره؛ یکی با گوشواره
همیشه هستند چاره‌ی بیچاره

جان عزیز خویش، من ارزان نمی‌دهم اباعبدالله
من کربلا نرفته، به کس جان نمی‌دهم اباعبدالل