علمت یعنی پناه، حرمت یعنی بهشت

علمت یعنی پناه، حرمت یعنی بهشت
باید اسمت رو فقط به روی تربت نوشت

تو دل آرام من  تبِ ایام من  نفس راحت منو
چی می‌تونم بگم  مگه آقا تو کم کشیدی زحمت منو
به نگاه کرم  برسون به حرم  دلِ بی‌طاقت منو

تو عوض می‌کنی جان دنیای آدمو
واسه تو می‌زنم من قید دو عالمو

تو به چشم من آموختی رنگ پرچمو
که به چشمم نبینم رنگ جهنمو

دل‌آرامم دل‌آرامم یا اباعبدالله... 

به تو آقاجان درود، به تو آقاجان سلام
خوبه حال و روزِ من شبی که هیئت میام

علمت یعنی پناه، حرمت یعنی بهشت
باید اسمت رو فقط به روی تربت نوشت

خوبه حالم آقا  ولی خب کربلا می‌تونه بهترش کنه
تویی بابُ المراد داری نوکر زیاد خدا باز بیش‌ترش کنه
یه آقایی دارم  که دل من می‌خواد همه رو نوکرش کنه

نورِ تو بوده قبل از صبحِ ازل حسین
روی ماهِ تو قبل از ماه و زحل حسین

بیا بالا سر من قبل از اَجَل حسین
دَمِ مرگم بخونم صلَّ علی الحسین

دل‌آرامم دل‌آرامم یا اباعبدالله... 

به خدا به گردنم داری خیلی حق حسین
نوکریتو می‌کنم به همین بیرق حسین

علمت یعنی پناه، حرمت یعنی بهشت
باید اسمت رو فقط به روی تربت نوشت

همیشه تکیه‌گاه عشقِ تو یک نگاه چطور از تو بشم جدا
آقا یا لَلعَجَب که ندیده وَهَب به تو دل بست تو کربلا
هنرِ این علم اینه طیب رو هم بکشونه به روضه‌ها

همه روزی می‌گیرن از خوانِ کربلا
همه منظومه‌ها تو کیهان کربلا

وقتی رو می‌کنم به ایوان کربلا
دلمو می‌سپرم به سلطان کربلا

دل‌آرامم دل‌آرامم یا اباعبدالله...