سـفـرۀ مـاه عــزا، خـوان ابـاعـبـدالله
بــاز عـالـم شـده مـهـمـان ابـاعـبـدالله
لک لبیک حسین از همه‌سو می‌شنوم
فـاطـمـه داده فــراخــوانِ ابـاعـبـدالله
آمده بـزم پـسر را سر و سامان بدهد
مـادری بی سـر و سـامـانِ اباعـبدالله
خیمه برپاست، عزادار چقدر آمده‌است
ای بــنــازم بـه مــحـبـانِ ابـاعـبـد الله
این جوانان که همه گریه‌کن و سینه‌زنند
هـمـه قــربــان جــوانــانِ ابـاعـبـدالله
بـوی پـیـراهن خـونـین کـسی می‌آیـد
عـرش را کـرده پـریـشـانِ ابـاعبدالله
با لبِ تشنه، لبِ بام سفیرش می‌گفت
به فـدای لـب عـطـشـانِ ابـاعـبـد الـله
تن‌مسلم که زمین خورد، صدا کرد: «حسین»
سـرش افـتـاد بـه دامـانِ ابـاعـبـدالـله
