زخم دل

زخمِ دلم بهتر نمی‌شه
حیدر اون حیدر نمی‌شه

زخمِ سَرَم هر چی که باشه
زخمِ میخِ دَر نمی‌شه

زخمِ پهلوی زنِ پا به ماه
نکنه هنوز نشد رو به راه

روضه هاشو گفتم هر شب به چاه
پشتِ دَر افتاده بود بی‌گناه

کشتنش اما می‌گفتن که خودش مُرد
خودش حتما یه روز محکم به دَر خورد

خودش خورده به جایی، چشم و گونش
خودش آتیش گرفت، لابد تو خونَش

ای وای من، ای وای من زَهرا ...

از بعد تو گفتم همیشه
این خونه اون خونه نمی‌شه

سی ساله شاید بعدِ دستات
مَحاسِنَم شونه نمی‌شه

روضه می‌خوندی همش با حُسِین
بگو من غریب تَرَم یا حُسِین

زنده بود پیشِ چشمای من
زَنَمو زدن، اَما حُسِین

زینب و اَهلِ حَرَم دل نگرانند
حُسِین تا هست زن ها در امانند

حُسِین تا هست خیمه روبِراهه
غمِ ناموس بعد از قتلگاهه

تنها شدی و جنگیدی تنها، اَبی عَبدِالله
کشتن تو رو مقابلِ زن‌ها، اَبی عَبدِالله

لب می‌گزیدی و شدی مأیوس، اَبی عَبدِالله
کشتن تو رو با غصه‌ی ناموس، اَبی عَبدِالله

سِیِدِ مظلوم، حُسِین جانم ...