حسین می‌شنوم هر چه یا حسن گویم

حسین می‌شنوم، هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی، کوهِ بی صدا حسن است

خدای کَرم، سایه‌ی روی سرم
 امیرِ دلم، ای امامِ بی حرم

خورشید پشت ابرهایی
ماه شب‌های زهرایی

تو شبنمِ صبحِ رو گل‌هایی
آقایی، مولایی

حسین که احسانِ قدیمه
محبتش عین نسیمه

گفت شما کرم ندیدیم
حسن کریمه

حسین می‌شنوم، هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی، کوهِ بی صدا حسن است

روسینه‌ی من، بعد هر سینه زدن
نوشته میشه وقف حضرت حسن

صبرِ تو غیرت آموزه
دلداده‌ی تو پیروزه

تو آتیش فتنه نمی‌سوزه
مصداقش امروزه

تو دست تو موت و حیاتم
بریده تو برادراتم

رواق منظر چشام و
صحن و سراتم

حسین نهی به قاسم دهد حسن دستور
ز من بپرس که سلطان کربلا حسن است

 حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است

ولای علی بوده امرِ ازلی
ولایت تو شد ولایت علی

محشر پر از شهیداته
اربابم از مریداته

حب تو افضل از مقاماتِ
احیا و امواته

گره میفته به کارم
میرم در خونه‌ی یارم

درد چیه غصه کدومه
من تو رو دارم

بخوان به نام پسر تا پدر دهد راهت
بیا که کنیه‌ی شیرخدا اباالحسن است

حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است

همه عالمین شد بنام حسنین
به امر حسن عالمی میگه حسین

ای سرو سبز آل الله
بعد از علی ولی الله

بعد از تو هم قاسم هم عبدالله
شد تقدیم ثارالله

دلم کبوتر شده بین 
بقیع و بین الحرمین

حسن حسن ذکر براته
حسین حسینه

حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است