اوّل، ایجاد وحدت است. همه مردم مدینه که مسلمان نشدند؛ اکثراً مسلمان شدند و تعداد بسیار کمی هم نامسلمان ماندند. علاوه بر این‌ها، سه قبیله مهمّ یهودی - قبیله بنی‌قینقاع، قبیله بنی‌النضیر و قبیله بنی‌قریظه - در مدینه ساکن بودند؛ یعنی در قلعه‌های اختصاصیِ خودشان که تقریباً به مدینه چسبیده بود: زندگی می‌کردند.
یهودی‌ها واقعیتی در مدینه بودند؛ بنابراین پیغمبر, باید حساب این‌ها را می‌کرد. پیغمبر اکرم یک میثاقِ دسته‌جمعیِ عمومی ایجاد کرد. وقتی آن حضرت وارد مدینه شد، بدون اینکه هیچ قراردادی باشد، بدون اینکه چیزی از مردم بخواهد و بدون اینکه مردم در این‌باره مذاکره‌ای کرده باشند، روشن شد که رهبریِ این جامعه متعلّق به این مرد است؛ یعنی شخصیت و عظمت نبوی به طور طبیعی همه را در مقابل او خاضع کرد؛ معلوم شد که او رهبر است و آنچه می‌گوید، باید همه بر محورش حرکت و اقدام کنند.
پیغمبر, میثاقی نوشت که مورد قبول همه قرار گرفت. این میثاق درباره تعامل اجتماعی، معاملات، منازعات، دیه، روابط پیغمبر با مخالفان، با یهودی‌ها و با غیر مسلمانان بود. همه این‌ها نوشته و ثبت شد؛ مفصّل هم هست؛ شاید دو سه صفحه کتاب‌های بزرگ تواریخ قدیمی را گرفته است.
پربازدید ترین سخنرانی های مقام معظم رهبری(حفظه الله)
