گلچین روضه

خزان رسید و به گل‌زار من شرار انداخت

هنگام دردسر که گذر می‌شود شلوغ

می‌نویسم به چشمِ تر مادر

خوشی زِ عمر ندیده، خدا نگهدارت

آتش و بوی دود، واویلا

ساقی بریز باده که فصلِ شراب شد

شبی از خویشتن سفر کردم

تا که هیزم‌ها به دستِ عده‌ای شر، گُر گرفت

مادری خورد زمین و همه جا ریخت بهم

قصّۀ عشق آخری دارد

من عبد و برادر حسینم

پیشِ چشمم می‌زنی پرپر خجالت می‌کشم

حال من بی‌ حال تعریفی ندارد

لال شده قلم تو دستم، که مدحِ دریا بنویسم

لاله‌ها پژمرد بلبل را دگر آوا نبود

خانه سکوت و شهر سکوت و از آن سکوت

ديدم آن دم که سرِ نيزه فرو رفت به خاک

تو رفتی و زهرا به حال زار افتاد

آتش کین به درِ، عرش معلا افتاد

زِ بسکه چشم تو تصویرِ تار می‌گیرد

پیشِ چشمِ تری که باز شده

بعد از سقیفه، پاک غرورم شکسته شد

آخر گرفت دامن ما را بلای در

جمعیت آن طرف و این طرفِ در مادر

شب حمله کند گر به سحر مسئله‌ساز است

به کذبِ محض به حبِّ تو ادعا کردند

کمی به فکرِ خودت باش کارِ خانه مکن

پیش چشمِ باغبان، وقتی که گل پرپر شود

نشستم کنارت با دل‌شورهام

دل این شهر برای نفسم تنگ شده

رسید موعد دیدار یار و وقت قرار

تر نگشته ست لب تشنۀ من از باده

عمو جونم توی گودال، دیدم افتادی جون دادم

در مسلخِ کوفه است پیغام‌آور تو

دلتنگی‌اش را با شراره ننگ عوض کرد

تا باد به موی سرت افتاد دلم ریخت

دختری می‌پرسه آبادی کجاست

سر دواندن نیست رسمِ دلبری

بمونن رو نیزه‌ها سر ببینن

اینجا چقدر دور و بَرَم داد می‌کشند

یازده سال است دستت هست در دستم عمو

باز حرف نینوا آمد دلم آتش گرفت

دست بگذار به قلبم نگرانم بابا

یک لحظه هم با دشمنت سازش نکردم

به روی خوش، به نگاه لطیف، شهرت داشت

یل یلانم را به میدان آورم

فرزند کریمِ نوه‌ی زهرایم

از همان دور، عمو دید تنش آشفته

ترک روی لبت آیه‌ی قرآن رباب

باز ای یوسف جوان برخیز

گوشه‌ی محراب، عکس روی تو پیداست

بعد یک عمر که با بودن تو سر کردم

بال و پر می‌زنی امّا چه کنم پر نکشی

پیشِ چشمان پدر تا که مُعَمَم می‌شد

سلام حضرتِ دریا، سلام یا عباس

در علقمه صدای دو مادر به تو رسید

همه رفتند، چِقَدر قافله لشگر دارد

بیا با من هم سخن باش امشب‌و

دیدن دستای بسته اومدی

کاروان آمده از راه پر از ماه

منم قاهر، منم والی، منم غالب

همیشه اسم هر فردی مشخص می‌کند در لحظۀ تصمیم‌گیری

اذان با پای خود دارد به میدان می‌رود

عاقبت لشگری از تیر گرفتارش کرد

چون اختران عشق ز هر سو به نیزه شد

شبی آرام دارد پیرهن مشکی خود را می‌کند بر تن

سرِ عظیم و مخزنِ اسرارِ کربلا

ما را نسیمِ پرچم تو زنده می‌کند

شامیان از آسمان بعد از تو ماه انداختند

زِ سرت نمانده جسمی، به سرم نمانده مویی

ساحلِ زخم گلویت دل دریای من است

بغضِ نگاه خستۀ‌تان، ای مسیح من

آه، یاران روزگارم شام شد

من که از غم، بی‌نشون نیستم عمو

من نمی‌تونم که آروم بشینم

در خیمه دیگر طاقت ماندن ندارم

لالۀ خشکی و از خون خودت تر شده‌ای

اصغر که به چهره از عطش رنگ نداشت

یم فاطمی دِّر سرمدی، گلِ احمدی، مه هاشمی

نامِ اکبر به سرِ تربتِ لیلا نبرید

دوست دارم که ترکِ لاف کنم

عمو افتاد و دل پریشان شد

مسلمم سلمان منای حسین

با احتیاط لاله ما را پیاده کن

هزار نکته باریک ‌تر ز مو اینجاست

یک طرف بر زور و زر دلدادگی

با دل پر امید و لبریز بیم

ما و توایم گرچه ز ابر اشگ ‌بارتر

شبنم گل لطیف ‌تره از قطره‌ های بارون

با غمت زخم دل غم حاد شد

تا چشم وا کردم در این دنیا تو را دیدم

ای شرفِ عالم و آدم سلام ای نمکِ ماهِ محرم، سلام

از لابه‌لای زلف ‌هایش ماه می ‌ریزد

پیش پای خودش به خاک افتاد

هر دم به گوشم می‌رسد، آوای زنگ قافله

ای صدای سوختن‌ها در نیستان دل من

تکیه بر شمشیر زد پرسید، یاری هست آیا

الوداع گفت و رفت و بابا ماند

قطعه‌هایی از تنش قطع یقین پیدا نشد

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من

در مقاتل خوانده‌ام گودال غوغا شد، ولی

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد

حرمتش را، خیمه‌اش را، لشکرش را، بگذریم

زنده ماندم شبِ غمت آمد

اینجا کسی برای تو پا در رکاب نیست

این اشک ‌ها به پای شما آتشم زدند

وقتی سوال کرد این سرزمین کجاست

بیا برگردیم و آوارم نکن

دست بگذار به قلب نگرانم بابا

بدون دخترت رفتی چجوری تو دلت اومد

سر بابامو بریدن، من و به اسیری بردن

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

کیست این اُمِ ابیهایِ حسین

بدون تو برادر جان، ببین از زندگی سیرم

روزِ عاشورا که خورشید فروزنده عیان گشت

رسیدم من کنار تو، تا از مرکب تو افتادی

بال و پر می‌زنی اما چه کنم پر نکشی

تفسیرِ عشق، درسِ الفبای کربلاست

علی اکبر عباس، می‌بینی صبرمو برده

گر نخیزی تو ز جا کار حسین سخت‌ تر است

پیراهنِ سیاه تو دارم به تن، حسین

در میانِ خیامِ ثارالله

یه دختری تو خیمه‌ها خواب اسیری می‌بینه

یه روز یه باغبون بود، که خیلی مهربون بود

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر

خاطراتِ زیارتی هر چند، از نظر غالباً نخواهند رفت

امشب آهنگِ رهائی می‌زنم

می‌روم بی‌قرار و بی‌پروا

حُب الحسن اجنّنی، حُب الحسن اعزنی

سلام بر من و لبخندِ زخمِ حنجر من

اگر چه در دلِ دشمن تو را رها کردم

خیمه بر پا کن که من یار توام

اینگونه شده مرا مقدَّر

دارد این ماه محرم سفره داری بی نظیر

فتاده جسم نحیفت کجا عزیز دلم

گفت یا رب آبرو داری نما

وقتی نفس از سینه بالاتر نیاید

اگر چه ناقه بلند است موقع اطراق

حال دل خیلی خرابه، کار دل ناله و آهه

باد وقتی که برآن حلقه گیسو افتاد

نازنین حالا که دیدی حرف حرف ناز شد

پرچمت افتاد و این قصه توانم را گرفت

نهال بودم و بی تو به جان من تبر افتاد

چه بگویم که بود شان تو ای زاده ی عشق

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا

خانه را عاری ز خوشحالی مکن

بی تو بر لب های ما لبخند نیست

بیا اسما کمک حالم دلم دریایی از درده

زیارت آمده اینبار سروی که خرامان نیست

بی سوز تو بر آتش آهم

هر اهل دلی راه یافته به رقیه

زهرا که نام نامی او میکند امام

باغبانی همچو من شرمنده از گل ها نشد

در طریقت زحمت بسیار ها باید کشید

پیش خدا تمام گناهان صغیره شد

اگر دشمن کند نقش زمینم

یاس مان را تبر آزرده خدایا چه کنم

جولان به طرف باد چو باد خزان دهد

بار ما را نخریدند به اسرار کشیدن

هر کس که بر کریم پناهنده میشود

بزرگ مدینه بزرگ همه دعای قنوت شب فاطمه

اول دفتر به نام خالق اکبر

درد هایم اگر با تو بگویم بیشتر

هر جانانه به پای غم دلبر مانده

مردی یگانه بود و بانویی یگانه

تقدیر ما هجر است دوری میکشد مارا

راندن درماندگان اصلا نمی آید به تو

کمک کن این دلم از این سیاه تر شود

عوض آن که لب تشنه به آبش برسد

سلام بر بدن زخمی ات پرستویم

سه ماه آب شدی آبروی این خانه

یک جور حال و روز تو اینجا عوض شده

این که دارد میرود از خانه سامان من است

چقد اشک بریزم ز جدایی آقا

حرف کافی نیست مرد کار بودن واجب است

از غم دوری ات ای یوسف دل محزونم

ای نفس یا به خاطر آقا خطا نکن

امام عصر نظر میکند حواست هست

مفتخر فرما مرا آقا به فیض رویتت

خسته ام از مکر دنیا چاره چیست

ذکر و سلام حضرت زهرا فقط علی است

مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست

آیه انتظار معصومه

این جا مسیر كوچه ‌ها خوب است خوب است

از کریمان سنگ میخواهیم ما زر میرسد

بعد از پدر حالا نگارم را گرفتن

روی این پشت شکسته کوهی از غم ریخته

بی وفایی خاص و عام از من

با صد جلالت و شرف و عزت و وقار

حرف ما دختر و پدر امشب

خواهر شدم که خواهریم را نشان دهم

حسن جوان شده یا اینکه مرتضی آمد

روی دستان پدر بیتابی ما را ببین

وقت وداع ازحرم نگاهِ پدرها

ای بزرگ قبیله‌ی دریا

عکس امشب که خوش احوال تو را می‌بینم

کشمکش بهر پیروهن نکنید

با دل سوخته در شام غریبان حسین

از همان ابتدایت ای آقا

باز گویا هوای دل ابری است