هر کس که بر کریم پناهنده می‌شود

هر کس که بر کریم پناهنده میشود
دلمرده هم اگر برسد زنده میشود

آنقدر میدهند که شرمنده میشود
آیا به روز حشر سرافکنده میشود

واللهِ اعتقاد من این است تا ابد
زین خانه نا امید گدایی نمی‌رود

وقتی به گریه طینت من رنگ و بو گرفت
این چهره‎ی سیاه کمی شستشو گرفت

کم کم تمام زندگی‎ام بوی او گرفت
اینگونه بود بی‎سر وپا آبرو گرفت

از آن به بعد خانه‎ی دلدار شد دلم
تا آمدم به خویش گرفتار شد دلم

امشب حسن حسن نکنم شب نمیشود
بی یا حسن تجلی یارب نمیشود

زلفی که باد خورده مرتب نمیشود
هر کس به هم نریخت مقرب نمیشود

آتش زده هوای وصالت به جان من
یا ایها الکریم و یا ایها الحسن

مارا خدا کنارِ کریمان بزرگ کرد
ریزه خورِ دیارِ کریمان بزرگ کرد

آنقدر در جوارِ کریمان بزرگ کرد
انگار از تبارِ کریمان بزرگ کرد

عمری به دستگیری‌ات اقرار کرده‌ایم
ما اعتماد بر کرم یار کرده‌ایم

عمری سبو زجام کرم میزنم حسن
نقش تو را به چشم ترم میزنم حسن

سربند سبز رویِ سرم میزنم حسن
با نام تو به سینه حرم میزنم حسن

باید مدینه محشر کبری به پا کنیم
بالای قبر تو حرمی را بنا کنیم

از راه دور دست تمنا گرفته‎ایم
عمریست در حریم تو مأوا گرفته‎ایم

دستان خویش سوی تو بالا گرفته‎ایم
هرچه گرفته ایم ز زهرا گرفته‎ایم

بیهوده نیست آبروی رفته می‎خَرَند
فرزندها ز مادرشان ارث می‎برند

زلفت رها کنی همه بی‎خانه میشویم
ابرو نشان دهی همه دیوانه میشویم

ماخاک بوس گوشه‎ی میخانه میشویم
گِرد تو پرکشیده و پروانه میشویم

در آسمان چشم سیاهت هوایی‎ام
شکر خدا ز روز ازل مجتبایی‎ام

چشمان من به سوی درِ بسته‎ی بقیع
بُغضی‎ست در گلویِ درِ بسته‎ی بقیع

سر می نَهیم رویِ درِ بسته‎ی بقیع
گریه شده وضویِ درِ بسته‎ی بقیع

ای کاش پرچمی سرِ این قبر میزدیم
با گریه پرچمی سرِ این قبر میزدیم

قربان آن جگر که چهل سال پاره بود
زخمی از آن شکستگی گوشواره بود

در کوچه‌ها فقط پیِ یک راهِ چاره بود
با ماه رفته بود و عصایِ ستاره بود

چون کوچه تنگ بود کسی در برابرش
بگذاشت، پا به چادر و رد شد زمادرش

در کوچه مادرت به عصا احتیاج داشت
چشمش ندید، راهنما احتیاج داشت

پهلو شکسته ضربه کجا احتیاج داشت
سیلی که خورد، ضربه‎ی پا احتیاج داشت؟

لعنت بر آنکه با لگدش بارِ او شکست
بادستِ بسته شخصیت یار او شکست

از آن به بعد خنده به لبها حرام شد
تو هفت ساله بودی و عمرت تمام شد

در شهر، آلِ فاطمه بی‌احترام شد
توهینِ بر علی همه جا لفظِ عام شد

دیدی کسی که حرمت صدیقه را شکست
بر منبر پیمبر و جایِ علی نشست

آهسته‎تر قدم بزن ای مردِ کوچه‎ها
بشکن سکوتِ بی کسی و سردِ کوچه‎ها

مویت سپید کرده دگر دردِ کوچه‎ها
یادت نرفته خنده‎ی نامردِ کوچه‎ها

دیدی ز مالیات مغیره معاف شد
این‎ها سپاسِ شدت ضربِ قلاف شد

لعنت به هر کسی که تو را بد صدا زده
زخمِ زبان به سینه‎ی درد آشنا زده

صبر تو طعنه بر همه‎‌ی انبیا زده
صلحِ تو ریشه‎ی همه‎ی فتنه را زده

آری چکیده‎ی علی و مصطفی تویی
بنیانگذار نهضتِ کرببلا تویی

با زهرِ همسرت جگرت ریخته به هم
زهرا کجاست؟ مویِ سرت ریخته به هم

تصویرهایِ چشم ترت ریخته به هم
خانه دوباره در نظرت ریخته به هم

بیرون بریز خون جگر‌های خود حسن
کمتر به پیش خواهرِ خود دست و پا بزن

خونین دهن ز کرببلا حرف میزنی
از ماجرایِ راس جدا حرف میزنی

از نیزه‌هایِ بی سر و پا حرف میزنی
از لشگری بدون حیا حرف میزنی

گرچه بناتِ فاطمه در تاب و در تب‌اند
شکر خدا محارمِ تو دورِ زینب‌اند

دستِ حرام زاده به معجر نمی‌خورد
ضربِ لگد به پهلویِ دختر نمی‌خورد

آتش زبانه‌اش به مویِ سر نمی‌خورد
با ناسزا به زینب تو، بر نمی‎خورد

خون جگر اگر چه به لبهایِ تو نشست
آهسته جان بده که ابالفضل زنده است

در کربلا سپاهِ حرامی چه میکنند
با چشمِ خیره خواهرِ تو دوره میکنند

پوشیه‎ی زنان حرم پاره میکنند
زنها و دختران همه آواره میکنند

زینب پس از حسین گرفتار میشود
آواره بین کوچه و بازار میشود

*********