آن که نامش کرده عالم را مسخر، زینب است

آن که نامش کرده عالم را مسخر، زینب است
آن که وصفش می‌رُباید هوش از سر، زینب است

آن که با ایرادِ نطقی کاخِ استبداد را
کرد ویران بر سرِ قومِ ستمگر، زینب است

آن که داغِ شش برادر را به دل هموار کرد
تا بماند جاودان دینِ پیمبر، زینب است

مادرش آموزگارِ مکتبِ شرم و حیاست
فارغ التحصیل دانشگاه مادر، زینب است

گر علی بن ابیطالب بود معیارِ صبر
آن که صبرش با علی باشد برابر، زینب است

گفت پیغمبر، حسینم هست کشتی نجات
بادبان و محور و سکان و لنگر، زینب است

هست از دَرهای جنّت یک درش باب الحسین
فاش می‌گویم کلیدِ قفل آن در، زینب است

دین و قرآن را به عالم گر که روح و پیکری است
خسرو لب تشنگان روح است و پیکر، زینب است

در مقام بردباری گر بسنجی قدر او
در غم و شادی برابر با برادر، زینب است

آسمان غیرت و مردانگی و صبر را
ماه عباس و حسینش مهر و اختر، زینب است

بحر رحمت را به عالم بود تنها یک صدف
واندر آن یکتا صدف، یکدانه گوهر، زینب است

ساقی بزمِ جهان آفرینش گر علی است
جرعه نوشِ ساغرِ ساقیِ کوثر، زینب است

در مقام وصف او ژولیده گوید روز و شب
آنکه نامش کرده عالم را مسخر، زینب است