شب های خرابه چِقَدَر خاموش و سرده

شب های خرابه چِقَدَر خاموش و سرده
اون روزایی که رفته دیگه، برنمیگرده

اون روزایی که جونی توی بال و پَرم بود
اون روزایی که سایه ی تو روی سرم بود

بابا حسین، رفتی و اسیر شدم
بعد تو من، از این دنیا سیر شدم

سه سالمه، اما خیلی پیر شدم
روی لبم، شِکوِه از زمونه هست

روی دلم، داغ بی کرونه هست
روی تنم، رد تازیونه هست ، باباجونم

مَـنِ الَّـذی أیـتَـمَـنی یا اَبَ
***

خورشید سحرگاهی من، ای فلق نور
من که طَبَق سر ندیدم پس، طَبَق نور

بابا منو با موی پریشون دیده بودی
با سَر برسه سرزده مهمون دیده بودی

بابا فدا، چشم بارونیت بشم
فدای این، زخم پیشونیت بشم

تو خرابه، میخوام قربونیت بشم
خودم دیدم، که با خیزرون میزد

روی لبات، ضربه بی امون میزد
ناله زنان، بر سَر عمه جون میزد

مَـنِ الَّـذی أیـتَـمَـنی یا اَبَ
***

بابا صورتم زخمیه مثلِ، سَر زخمیت
بوسه میگیرم از رگایِ، حنجر زخمیت

با روضه ی گودال تو آواره شدم من
چِل منزلو دنبال تو آواره شدم من

سَر تو شد، چِل منزل نگین نِـی
بودی بابا، تو بالانشین نِـی

تو روی نِـی، بودی من پایین نِـی
بارونی شد، چشم من مثل فرات

منم مثل، باقیه مُخَـدَرات
پایین نِـی، لَطمه میزدم برات ، وای از دلم

مَـنِ الَّـذی أیـتَـمَـنی یا اَبَ
***