خیمه شد برپا دل‌شوره افتاده، تو دلِ دخترِ زهرا

خیمه شد برپا
دل‌شوره افتاده، تو دلِ دخترِ زهرا

حسین، خیمه زده به کربلا
غمش، خیمه زده به قلبِ ما

(علمدار، سایِبونِ فرزندِ ربابه
دل‌ها، پر امیده، مشکا پرِ آبه)2

***
چشما گریونه، علی اکبر داره

زیرِ لب، اشهد می‌خونه
همه رویِ لبا، شهادته

همه مُحْرِمِ کعبۀ حسین
ابالفضل، مثِ کوهه پشتِ سرِ ارباب

می‌تابه به خیمه، نورش، مثِ مهتاب
(علمدار، سایِبونِ فرزندِ ربابه

دل‌ها، پر امیده، مشکا پرِ آبه)2
***

زینب بی‌تابه
بی‌تابه حرفایِ بینِ ارباب و اصحابه

می گه: اینجا مسیرِ آخره
اگه هرکی می‎خواد بره، بره

ابالفضل نمی‌شه دور، از محملِ زینب
از حُرْمِ نگاهش، قرصه دلِ زینب

بیا ای خواهر
شاید فرصت نشد، گریه کنیم دمِ آخر

ببین، سرخیِ وعده گاهمو
ببین، گودیِ قتله‌گاهمو

ابالفضل، می‎‌شه پرپر، رو دامنِ مادر
مردا، همه می‌رن، حتی علی اصغر

(علمدار، سایِبونِ فرزندِ ربابه
دل‌ها، پرْ امیده، مشکا پرِ آبه)2

***