ظهورِ عصمتِ پروردگار، زهرا بود

ظهورِ عصمتِ پروردگار، زهرا بود
جمالِ حق علی، آیینه‌دار زهرا بود

اگر تجلّی اسمِ هوالکریم علی‌ست
قسم به شاهِ نجف، سفره‌دار زهرا بود

تبسمِ لب او غم زِ چهره‌ها می‌بُرد
لطیف‌تر زِ نسیمِ بهار، زهرا بود

به دستِ خالی از این خانه سائلی نرود
که در کنارِ علی، خانه‌دار زهرا بود

قسم به آن زرهی که همیشه پشت نداشت
میانِ دست علی، ذوالفقار زهرا بود

اگر که نامِ علی هم ردیف با نمک است
بر این ملیحِ زمانه، نگار زهرا بود

همه زمین و زمان در مطافِ روی علی‌ست
به این مطافِ معظّم، مدار زهرا بود

حسن کریم، حسین دست‌گیرِ عالمیان
همیشه علت این اعتبار، زهرا بود

همه به مادرشان افتخار می‌کردند
تمامِ عزّتِ ایل و تبار، زهرا بود

همیشه حرف شفاعت که در میان آمد
سخن زِ بانویِ ناقه‌سوار، زهرا بود

شکست حُرمت این خانواده پشت در
اسیرِ درد و غمی بی‌شمار، زهرا بود

به وقت حمله همه ریختند در خانه
به زیرِ ضربه در آن گیر و دار، زهرا بود

گذاشت بی‌ادبی پا به روی چادر او
میانِ آتش و گرد و غبار، زهرا بود

تمامِ دل‌نگرانیِ او حسین شده
برای کرب‌وبلا بی‌قرار، زهرا بود

کسی که در همۀ راه زیر لب می‌گفت
تکان مده سر او نیزه‌دار، زهرا بود

شاعر: قاسم نعمتی
***