قصّۀ عشق آخری دارد

قصّۀ عشق آخری دارد
عاشقی روی دیگری دارد

گاه آن روی عشقِ پنهان است
گاه راه از میانِ طوفان است

گاه فرمان دهد زمین بخوری
سیلی از دستِ بدترین بخوری

سرِ هجده بهار پیر شوی
بین دیوار و در اسیر شوی

یا که در شعلۀ پریشانی
مثلِ پروانه پر بسوزانی

ریشۀ عشق اگر چه افلاکی است
گاه در بندِ چادری خاکی است

عشق گاهی سرِ جنون دارد
داستانی به رنگِ خون دارد

عشق بازویِ با وَرم دارد
عشق بانوی بی‌حرم دارد

گاه چشمِ تر از تو می‌خواهد
زخمِ میخِ در از تو می‌خواهد

گاه شیرین‌ترین محدثه‌ای
گاه زخمیِ سخت حادثه‌ای

هم قرار است کوثرش باشی
هم فداییِ حیدرش باشی

عشق گرچه هزار غم دارد
ماهِ پهلو گرفته کم دارد

دوست دارد که بی‌قرار شوی
روی دل زخمِ ذوالفقار شوی

پیشِ محبوب دست و پا بزنی
جای او فضّه را صدا بزنی

باید اینجا جوان بمیری گاه
روی از مَحرمت بگیری گاه

***
می‌کشاند به کوچه راهت را

می‌کشد در خسوف ماهت را
گاه دستی کبود می‌خواهد

یاس با بوی دود می‌خواهد
بازی عشق سر شکستن داشت

پای جانان به جان نشستن داشت
گاه فرمان دهد که پرپر شو

جانِ حیدر، فدایِ حیدر شو
آه زهرا، بگو علی چه کند

مردِ جنگ است او، ولی چه کند
شاعر: قاسم صرافان

***