رویِ دوشِ هرکه پرچم رفت، عالم را گرفت

رویِ دوشِ هرکه پرچم رفت، عالم را گرفت
سفره‌داری می‌کند دستی که پرچم را گرفت

خنده‌هایش در شلوغی قیامت دیدنی است
هر کسی یک ذره رنگ و بوی این غم را گرفت

آه، وقتی می‌کشیم، اینجا تقرب می‌دهند
گریه‌کن راحت مقامِ قربِ آدم را گرفت

دردِ بی‌درمانِ ما را روضه رفتن خوب کرد
هر مریضی بود بینِ روضه مرهم را گرفت

دم کشیدن با دودم اینجا میسر می‌شود
چای روضه از دمِ سینه‌زنان، دم را گرفت

حرفِ حاتم نیست بین خلق، حرفِ هیئت است
نذری ارباب جایِ رزقِ حاتم را گرفت

یاحسینِ ما، کلیدِ قفل‌های بسته است
گریه‌کن با یا ‌حسینش اسمِ اعظم را گرفت

غصۀ دوری ندارم، روضه‌اش هم کربلاست
هر کس آمد امشب اینجا، فیضِ توام را گرفت

صبر زیر گریه زد، در آن زمان که خواهری
روی دستانِ خودش یک جسمِ درهم را گرفت

***