یك اربعین گذشته ولی زنده ام هنوز

ای غایب از نظر، نظری كن به خواهرت
زینب نشسته بر سر قبر مطهرت

یك اربعین گذشته ولی زنده ام هنوز
قامت خمیده آمده سرو صنوبرت

نشناختی مرا ز پس این چروكها
من زینب توأم ز چه رو نیست باورت

لیلاست این كه خیمه زده زیر پای تو
بار دگر بگو كه اذان گوید اكبرت

این زن كه لطمه می زند این گونه بر خودش
او كیست؟ نجمه است عروس برادرت

آقا! سكینه جمله ی اشكش سؤالی است
یعنی كجاست قبر علمدار لشگرت ؟

در كربلا هنوز زنی گریه می كند
زینب كش است ناله ی محزون مادرت

پیغمبری نما و دو دستت برون بیار
از دست من بگیر بقایای دخترت

ای پیكری كه زخم تنت بی شماره بود
آورده ام برای تو ته مانده ی سرت

بگرفتم از امام زمان حُكم نبش قبر
تا متصل كنم سر پاكت به پیكرت

باید دوباره وارد گودال خون شوم
خواهم اگر كه بوسه بگیرم ز حنجرت

من نیز با تو كشته شدم روز واقعه
اذنی بده كه دفن شود با تو خواهرت

دلشوره داشتم كه مبادا كنار تو
چشم ربابه باز بیفتد به اصغرت

نذرش قبول سایه نشینی نمی كند
از بس كه بر تو هست وفادار ، همسرت

لالایی اش امان مرا نیز بریده است
گوید به ناله ! اصغر من شیر خورده است؟!