چشام مثه ابر بهاره

(چشام مثه ابر بهاره، می‌گن که زهر عطش میاره
دنیا به ما وفا نکرده، من راضیم عیبی نداره)۲

شبیه ابر آسمونه،قدم شکسته و کمونم
سنی ازم گذشته دیگه، مثه بهار بی خزونم

شبونه ریختن در خونم،انگار نه انگار پیرمردم
دستامو بستن توی کوچه، دنیا شده باعث دردم

رو دستامه رد طناب، تو چشمامه یه موج آب
حرفای بد خیلی بهم زد، همین منو میده عذاب

مظلوم امام صادق، غریب امام صادق...

آتیش آوردن در خونم، ندادن حتی بم امونم
به یاد پهلوی شکسته، می‌خوام یه کم روضه بخونم

انگار که رسمه تو مدینه، شکستن جناق سینه
هر کسی که عشق علی داشت، حق نداره خوشی ببینه

شکسته شد غرور حیدر، با ضربه‌ی غلاف و مسمار
بستر خالی رو ببینه، یا خون روی در و دیوار

رفتی و بعد تو دیگه، شده علی خونه خراب
واسه حسین تو می‌ذاشت، زینب شبا یه کاسه آب

مظلوم امام صادق، غریب امام صادق...

درسته بت شده جسارت، کردن به تو خیلی اهانت
اما از اهل بیتت آقا، کسی نرفته به اسارت

هر چی غمه مال حسینه، همون حسین که نور عینه
تو قتلگاه چقد شلوغه، از بس صدا شیون و شینه

نشسته شمر به روی سینه، حق بده خواهرت غمینه
خودت ببین برادر من، می‌خنده گریمو می‌بینه

به اسباشونم دادی آب، با نیزه بت دادن جواب
تو از همه تشنه‌تری که، دیگه نگیم منو رباب

حسین حسین مظلوم...