منم آن گناه کاری که بسوی تو دوان است

منم آن گناهکاری که به سوی تو دوان است
تویی آن بزرگواری که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدانوازی
که در اوج بی‌نیازی، نگران بندگان است

تو اگر مرا بِرانی، در دیگری نکوبم
که به غیر از آستانت، همه‌جا پر از زیان است

همه عمر جز تو یا رب، چه کسی رفیق من بود؟!
تو امان من نباشی، چه کسی مرا امان است؟!

تو خدای مرتضایی، تو همیشه باوفایی
به گدای بی نوایی که ضعیف و ناتوان است

برو ای گدایِ مِسکین دَرِ خانه‌ی علی زَن
تو اگر بهشت خواهی، نجف علی جَنان است

خوشم اینکه خاکِ پایِ پسرِ ابوترابم
همه عمر سایبانم، عَلَمِ حسین جان است