قبلۀ جانِ من، امام رضاست

قبلۀ جانِ من، امام رضاست
دین و ایمان من، امام رضا ست

بی‌‌ولایش زِ مُرده مُرده‌ترم
جان و جانان من، امام ‌رضاست

هر چه کردم تلاوتِ قرآن
روحِ قرآنِ من، امام‌ رضاست

چار صحنش بهشتِ هشت بهشت
خُلد و رضوان من، امام ‌رضاست

نسخه و دارو و طبیبم اوست
درد و درمان من، امام‌ رضاست

خجلم از عنایت و کَرَمش
که مرا راه داده در حرمش

او سیه‌‌رویی مرا دیده
به سیاهیم پرده پوشیده

به کسی چه که من گنه‌کارم
هر چه هستم رضا پسندیده

بوده اشکِ خجالتم بر رُخ
او به اشکم زِ لطف خندیده

دستِ او بر روی سرم بوده
مهرِ او در دلم درخشیده

گر چه باشد گناهِ بسیارم
هرکه‌ام ثامنُ‌ الحجج دارم

هرکه زین آستانه در بزند
نیست جایز درِ دگر بزند

ای خوش آن دل که بر زیارتِ او
سوی بابُ‌ الجواد پَر بزند

خوش‌تر آن مادحی که در حرمش
دم زِ آلِ پیامبر بزند

زنگی ار رُخ به خاکِ او شوید
نی عجب طعنه بر قمر بزند

کیست جز او که زائرِ خود را
از کرامت سه بار سر بزند

بی‌‌حساب است لطف و احسانش
پدر و مادرم به قربانش

زائرینی که دورِ این حرم‌‌اند
بین زوّارِ کربلا علم‌‌اند

دردمندان کز او شفا گیرند
آسمانی‌ دل و مسیح‌دم‌‌اند

شاعر: حاج غلامرضا سازگار
***