عاشق راه وصل میدونه

عاشق راه وصل و می‌دونه
نوکر صاحبش رو می‌شناسه

امضای براتِ عشق من
تو دست‌های اُمَّ عباسه

از وقتی یادم میاد بودم
محتاجِ دعای این مادر

کل زندگیم به قربونِ
آقازاده‌های این مادر

بی‌خبر بود واویلا از ماهش واویلا
جیگرم سوخت واویلا از آهش واویلا

واویلا، واویلا، واویلا، واویلا...

تنها افتخارِ من اینه
مست باده‌ی اباالفضلم

یا اُمّ البنین مدد مادر
من دلداده‌ی اباالفضلم

جانِ اون لحظه که گردوندی
عباس و دور سر ارباب

دست من به دامنت مادر
یا اُمَّ البنین من و دریاب...

شدم عاشق واویلا پا تا سر واویلا
من و دریاب واویلا ای مادر واویلا

واویلا، واویلا، واویلا، واویلا...

ای جانم ، ای جانم ، ای جانم ، ای جانم...

ای جانم به این همه غیرت
ای جانم به این وفاداری

این مادر که تربیت کرده
فرزند و برای فداکاری

این که شد مَرد همه مردا
اصل و غیرت و ادب عباس

از تأثیر شیر مادر شد
شیر فارس العرب عباس

شده ذکرم واویلا ، واویلا ، واویلا
یااباالفضل واویلا، یامولا واویلا

واویلا، واویلا، واویلا، واویلا...

داغش سخته و جگرسوزه
هر کس این همه پسر داره

می‌سوزونه عالَم رو آهش
زهرا از دلش خبر داره

تو قلب مدینه می‌خونه
پرپر شد گلای باغ من

مشکِ پاره پاره با اشکاش
گریونه به پای داغ من

دیگه هر روز واویلا، عاشوراست واویلا
وا حسینا واویلا ، وا عباس واویلا

واویلا، واویلا، واویلا، واویلا...