دلِ زمونه از جنس سنگه

دلِ زمونه از جنس سنگه
دلم برات خیلیه تنگه

یادمه اون لحظه‌ای که می‌رفتی
گفتی که برمی‌گردم

قفل در خونه رو بعد سی سال
هنوز عوض نکردم

خونه‌ی دل من
پر از غم فراقته

سی ساله الان
چشم من به راهته

همه می‌گن صبوری کن صبوری
چشم انتظارم مگه صبوری راحته

شهید گمنام (۴)

نمی‌دونم که الان کجایی
من مادرم سختمه جدایی

خبر داری تو از دلِ، من اما
از تو خبر ندارم

هر دفعه عکسای تو رو می‌بینم
بارون اشک می‌بارم

حال دلم رو، کی می‌دونه چه حالیه
تو خونه‌ی ما، همش جای تو خالیه

کجا باید من، بیام تو رو پیدا کنم
فکه هویزه شلمچه یا طلاییه

شهید گمنام (۴)

نمی‌دونم تو لحظه‌های آخر
کجای این خاک گذاشتی تو سر

آخ بمیرم برای اون مادری
که تو غروب گودال

شاهد سر بریدن حسین بود
میون جنگ و جنجال

می‌بینه مادر، که لحظه‌های آخر
خنجر کندی، نشسته روی حنجرش

اون لحظه‌هایی، که از قفا بریده شد
سر حسین بود روی پای مادرش

غریب مادر (۴)