خونه ساده

یه خونه بود یه خونواده
خونه‌ی کاهگِلی و ساده
یه در داره باب‌المراده

همین درو از ریشه کندن
به اشک صاحب‌خونه می‌خندن
میان و دستاشو می‌بندن

هم دلشو سوزوندن
هم خونشو سوزوندن

اونو رو خاک کشوندن
فاتح بدرو کشتن و فاتحشم رو هم خوندن

آخ غلغله بود مدینه
آتیش و دود مدینه
همه حسود مدینه

کوچه طناب
قنفذ غلاف
بازو کبود مدینه

حسن گوشه‌نشینه
یه غم داره تو سینه

چند شبه خواب می‌بینه
مادرو می‌زنن تو کوچه‌های مدینه