خوشم که شدم جلد بام حسین

خوشم که شدم جلد بام حسین
که هستم گرفتار دام حسین

همه عمرِ من خرج نام حسین
غلامِ غلامِ غلامِ حسین

شدم پای حُبُّ الحُسینم اسیر
امیری حسینٌ و نِعمَ الاَمیر

من از کودکی پرچم افراشتم
عَلم پای این عشق برداشتم

به دل بذر مِهر علی کاشتم
اگر مِهر او را نمی‌داشتم

حلالم نمی‌کرد مادر زِ شیر
امیری حسینٌ و نِعمَ الاَمیر

در این کوی با سَر نداری خوشم
تو را دارم از هر نداری خوشم

ندارم ولی در نداری خوشم
تو دست از سَرم بر نداری خوشم

چه دارا شوم یا چه باشم فقیر
امیری حسینٌ و نِعمَ الاَمیر

چنان شمع افروختم عشق را
چو پروانه‌ها سوختم عشق را

به شال عزا دوختم عشق را
من از اَسلَم‌ آموختم عشق را

به این ذکر سیراب شد در کویر
امیری حسینٌ و نِعمَ الاَمیر

(نهایی‌ترین غصب سالِک حسین)۲
که مملوک مائیم و مالک حسین

شده قبله‌گاه ملائک حسین
که داریم ما یک خدا، یک حسین

به کرب و بلا ختم شد هر مسیر
امیری حسینٌ و نِعمَ اَلامیر

پُر از عزتی و شکوهی حسین
تو سُبّوح و قدّوس و روحی حسین

تو توبه پذیر نَسوحی حسین
منم غرق دنیا، تو نوحی حسین

اَلا نوح، دست مرا هم بگیر
امیری حسینٌ و نِعمَ اَلامیر

بیا جان زهرا تو دستم بگیر
امیری حسینٌ و نِعمَ الاَمیر